Zelfs als je super veel zin hebt in reizen, kun je ze krijgen: gevoelens van twijfel en heimwee. Dit gebeurt meer jongeren die in een tussenjaar reizen dan je denkt. Dit artikel is geschreven door studente journalistiek Anne van Mill. Zij beschrijft hoe haar dit overviel op de dag van haar vertrek en hoe zij hiermee omging.
Lees ook over de tussenjaar reizen van Paul, schooldecaan Anna en Jildou en hoe zij omgingen met heimwee.
‘Het was 25 mei 2021. Ik had slechts 5 uur geslapen maar uit mijn bed komen lukte prima. De dag van mijn grote reis was aangebroken. Ik heb er nooit een big issue van gemaakt. Al vanaf het moment dat ik bedacht had een tussenjaar te doen, hadden de droombeelden een plekje in mijn hoofd gekregen. Hoe vet moest het zijn om een hele andere kant van de wereld te mogen bekijken?
Tussenjaar reizen: voorpret
Ik was het reizen gaan omarmen zonder ooit een echte reis in mijn eentje gemaakt te hebben. In de weken die aan deze dag vooraf gingen kon ik van de voorpret genieten. Toch zag mijn onbewuste tegen de dag op. Het zou me veel energie gaan kosten. Thuis blijven en verder gaan waar ik mee bezig was, zou de makkelijkere keuze zijn. De dag was snel dichterbij gekomen. Al mijn gevoelens rondom de reis had ik uitgeschakeld. Met een stoere blik kon ik iedereen vertellen dat ik een hele maand in mijn eentje in Kenia zou gaan spenderen. Zelfs een paar dagen voor vertrek, toen alle voorbereidingen getroffen waren en mijn tas volledig ingepakt was, liet ik het nog allemaal over me heen komen.
Bekijk alle mogelijkheden van tussenjaar reizen
Het werd vanzelf 25 maart en om half zeven stond ik naast mijn bed met een eerste moment van bezinning. Het drong nog steeds niet tot me door. Ik had toch alles onder controle? Documenten zorgvuldig uitgeprint en tassen met alle precisie zo ingepakt dat ik onder het maximum gewicht zou blijven maar wel zo veel mogelijk onzin mee kon nemen. Tijd ging snel en pap stond op de stoep. Na lang aandringen van mijn gescheiden ouders had ik ermee ingestemd dat ze mij allebei op het vliegtuig af mochten zetten.
De eerste brok in mijn keel arriveerde een minuut voor vertrek bij mijn afscheidsknuffel met Oscar, mijn stiefvader. Slikken. Nog een keer Anne, slikken. Gelukt, ik had me keurig vermand. De autorit verliep soepel en met mijn koffer op de trolley en mijn ouders aan mijn zij stapte ik de enorme airport in. Mijn ouders zouden mij door stap één kunnen loodsen; het inleveren van mijn grote koffer. Zo zou het gegaan zijn als een groot bord en een streep op de grond geen einde gemaakt hadden aan die illusie. ‘Vanaf hier alleen reizigers’.
25 minuten na opstijgen
Een kopje koffie met mijn ouders, vlak voor de bewuste streep, stelde het tweede lastige moment van mijn reis nog een paar minuten uit. Liever had ik de pleister er direct afgerukt, want de brok in mijn keel was niet meer te negeren. Zo erg had ik dit nog nooit gevoeld. Het is zo’n moment dat je geen woord meer wil zeggen omdat je weet dat het je de controle over je tranen doet verliezen en je het alleen maar moeilijker maakt. Knuffel voor mamma. Knuffel voor pappa. ‘Hou van jou’. Lopen Anne. Niet omdraaien, stevige passen. Toch omdraaien. Zwaaien en weer doorlopen. Dat was het. Tot over een maand. De roltrap af, de grote vertrekhal in.
Het was een wonder dat ik in een keer zonder aarzelen de goede plek gevonden had. Bij kofferafgifte kwam ik er meteen achter dat mijn goede voorbereidingen niet voor niets waren geweest. Coronatest, gezondheidsverklaring, visum… alle papieren netjes op orde. Ik kon trots op mezelf zijn. Van alle hobbels op de weg had ik een paar hele belangrijke al succesvol genomen. Douane ook doorstaan. Niet zonder dat zowel mijn jas als mijn tas ertussenuit gepikt waren natuurlijk. Met een grapje naar de security wist ik mijn zenuwen te verbloemen en was ik weer een hobbel verder. Next stop: F8.
Lees over visa, verzekeringen en andere praktische zaken voor reizen
Het was het eerste moment waarop ik erachter kwam dat de weg naar Kenia en weer terug, waarschijnlijk niet alleen maar vrolijke momenten met zich mee bracht. Heimwee naar een huis dat ken ik niet. Heimwee naar de mensen die thuis zijn is daarentegen wel een gevoel waar ik bekend mee ben. Ik dacht vast vooruit aan de momenten dat ik in Kenia op mijn bed zou zitten, en huilend met heel mijn hart zou gaan wensen dat er even een bekende was waar ik mijn ervaringen mee delen kon.
Eenzaamheid op tussenjaar reizen
De eerste keer dat ik dat moment ging ervaren was echter niet op mijn kamer in Kenia. Het was een gevoel dat 25 minuten na opstijgen ontstond toen ik me bedacht dat ik van mamma een kaartje had gekregen, dat ik pas in het vliegtuig mocht openmaken. Ik wilde mezelf eerst bij elkaar rapen voordat ik eraan zou beginnen. Echter rolde de tranen al over mijn wangen. Gelukkig leefde we nog altijd het coronatijdperk, en was er in een omtrek van twee rijen stoelen niemand bij mij in de buurt.
Ik schaamde me en verstopte me in mijn vest, terwijl ik toch maar het kaartje uit mijn tas viste. Mam had de conclusie opgeschreven waar ik me net daarvoor bewust van was gaan worden; ik zou me vaak heel eenzaam kunnen gaan voelen. Via de telefoon zou mamma altijd binnen handbereik zijn. In Kenia dan, want voor de vele vlieguren die mij te wachten stonden moest ik mijn gejank alleen oplossen.
Sinds het kaartje ging het op en neer met mijn humeur. Soms had ik mijn emoties terug op de rit, soms dook ik terug in mijn betraande vest. Ik wist te genieten van mijn muziek en van het eindeloze wolkendek. De dikke brok die mijn keel gevuld had wist ik af en toe even weg te bonjouren, zodat ik op rustig tempo een vliegtuigmaaltijd achter mijn kiezen kon krijgen. Een opkomende glimlach vertelde mij dat ik de goede keus gemaakt had en aan mijn krokodillentranen kon ik merken dat ik aan het leren was. Leren, ervaren en genieten.
Dealen met emoties
Het schrijven van deze woorden op die bewuste dag in maart 2021 hielp me te relativeren. Schrijven is mijn manier van dealen met gevoelens en emoties. Ik heb nog veel meer stukjes geschreven op mijn eerste echte reis in Kenia. Het zijn allemaal gedichtjes en tekstjes die de intentie van mijn tussenjaar beschrijven. Het is nu precies een jaar geleden dat ik in Kenia zat en ik lees de stukjes nu voor het eerst terug. Het was een bijzonder gevoel dat ik destijds had. Maar dat bijzondere gevoel stond symbool voor de bijzondere reis die mij te wachten stond. Wie weet kan mijn verhaal je helpen om dat gevoel te relativeren. Mijn eerste echte reis heeft in ieder geval een hele grote reislust wakker gemaakt. Daar ben ik nog altijd dankbaar voor.’